Pitagoras – matematyk, filozof, mistyk

Starożytna Grecja dostarczyła ludzkości wielu wielkich myślicieli i uczonych, a jednym z nich jest Pitagoras, który urodził się około 570 r. p.n.e., a zmarł w 497 r. p.n.e. Świat poznał go głównie, jako genialnego matematyka, ale był on również filozofem i mistykiem, czyli był bardzo uduchowioną osobą, co miało duży wpływ na jego matematyczne teorie.

Stworzył on kierunek filozoficzno-naukowy znany jako pitagoreizm. Jego założeniem było pogłębianie nauki poprzez wiarę i religię. Wyznawcy tej idei w odróżnieniu od współczesnych im Greków uważali, że dusza jest odrębną częścią człowieka i należy ją z ciała wyzwolić, a cały byt ludzki na Ziemi da się określić zasadami matematyki. Żeby zostać wciągniętym do grona pitagoreiztów należało przejść szereg prób i wyrzec się wielu rzeczy i przyjemności.

Według teorii Pitagorasa materią, która stworzyła świat były liczby – jest to tzw. zasada Arche użyta po raz pierwszy przez Talesa z Miletu, który z kolei uważał, że tą materią była woda. Uczniom Pitagorasa i jego następcom w zasłudze przypada m.in.:

• teoria równoległości,
• odkrycie liczb niewymiernych,
• wprowadzenie średniej arytmetycznej,
• konstrukcje wielościanów foremnych.

Wielu kolejnych uczonych na kanwie teorii Pitagorasa stworzyło kolejne teorie i odkrycia. Sam Pitagoras najbardziej znany jest ze stworzenia teorii dotyczącej trójkąta prostokątnego i  opracowania pojęcia podobieństwa figur.

Twierdzenie Pitagorasa brzmi:

suma pól powierzchni kwadratów o bokach równych długościom przyprostokątnych trójkąta równa jest polu powierzchni kwadratu o boku równym długości przeciwprostokątnej, a zapisuje się to wzorem a2 + b2 = c2 ( a i b to przyprostokątne, c to przeciwprostokątna).

Pitagoras stworzył też system muzyczny – strój pitagorejski. Liczby określają tu skalę muzyczną. Polega to na tym, że mamy trzy interwały, które skraca się w odpowiednich punktach strun, czyli 1: 2 – oktawa, 2: 3 – kwinta, 3: 4 – kwarta.